Οι επιλογές των πολιτών, θα κρίνουν εξελίξεις για ζητήματα κρίσιμα:
.
- Την ανεργία, που έχει σακατέψει την περιοχή μας.
Δεν αφορά ειδικά κάποια επαγγέλματα, ηλικίες ή κατηγορίες. Χτυπάει ολόκληρες γειτονιές. Αφορά κάθε οικογένεια. Όπου φυσικά η απάντηση βρίσκεται στην ανάπτυξη και όχι στην συνέχιση του πελατειακού συστήματος. Εκατοντάδες επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιφέρεια του Πειραιά, έκλεισαν ή υπολειτουργούν σύμφωνα με επίσημους πίνακες και στοιχεία. Ό ρόλος του κράτους και ο τρόπος λειτουργίας των τραπεζών θα πρέπει επιτέλους να διευκολύνει και όχι να επιδεινώνει την κατάσταση της ζωής μας.
- Μόνο η ανάπτυξη μπορεί και πρέπει να εγγυηθεί μακροπρόθεσμα τα εισοδήματα.
Η ανάπτυξη, που θα πρέπει να συνοδεύεται από δίκαιη και γενναία ανακατανομή του πλούτου.
Η ανάπτυξη, έχει νόημα μόνον όταν αποκτά την ευρύτερη ουσία της οδηγώντας σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Αυτό το περιεχόμενο της ανάπτυξης, δεν είναι μόνο οικονομικό. Έχει έννοια στο περιβάλλον, σέβεται τη φύση, δεν στηρίζεται στην συσσώρευση ρυπογόνων δραστηριοτήτων, υπερεκμετάλλευσης των πόρων, Δεν μπορεί να στηρίζεται στην καταστροφή του πράσινου και στην τσιμεντοποίηση.
Να δώσουμε τέλος στην παραγωγή αναξιοπιστίας που τροφοδοτήθηκε –όχι άδικα- από τα φαινόμενα της τελευταίας δεκαετίας στην πολιτική ζωή. Να δώσουμε ξανά νόημα στην συμμετοχή.
Είμαστε ανοιχτά τοποθετημένοι υπέρ της αλλαγής του εκλογικού νόμου, με περιορισμό των θητειών, δημιουργία μονοεδρικών περιφερειών κλπ, σε αυτήν την κατεύθυνση.
Είμαστε ανοιχτά ταγμένοι υπέρ της πλήρους διαφάνειας σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής. Η πλήρης μηχανογράφηση, το ίντερνετ, οι διάφορες μορφές δημοκρατικού - κοινωνικού προγραμματισμού και ελέγχου, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν πολύ θετικά εργαλεία. Που μέχρι σήμερα παραμένουν αναξιοποίητα.
- Το φορολογικό σύστημα, το τραπεζικό σύστημα, η γραφειοκρατική εκδοχή του κράτους και η μίζερη αντίληψη για τις δημόσιες – κοινωνικές επενδύσεις, συνέβαλαν επί πολλά χρόνια σε μια βίαιη και άδικη αφαίρεση εισοδήματος και κοινωνικού μισθού από τους εργαζόμενους. Ενώ η συγκέντρωση του πλούτου από τους λίγους συνεχίζεται. Δεν αρκεί ο εκσυγχρονισμός και η ουδετεροποίηση αυτών των λειτουργιών. Χρειάζεται και αντίστροφή του ρόλου, ώστε να γίνει αντίστροφη ανακατανομή.
Πρόσθετα στα παραπάνω,
- Η έλλειψη ασφάλειας, η αύξηση της εγκληματικότητας, η προβληματική αστυνόμευση. Που συνοδεύεται από την συστηματική παρουσίαση μιας προσέγγισης με τον τίτλο « πρόβλημα των μεταναστών». Ενώ η αλήθεια είναι πως λείπουν πολιτικές. Τόσο για την ασφάλεια, όσο για τους μετανάστες.
- Η παιδεία και η υγεία. Όπου η πορεία υποβάθμισης εντατικοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια. Επιβαρύνοντας και άλλο. Με την απουσία προσωπικού. Με απουσία πρόβλεψης και φροντίδας. Με απουσία αλληλεγγύης. Επισημαίνουμε εδώ, την δραματική και σκανδαλώδη αύξηση στις τιμές των φαρμάκων. Ως δείγμα της αναλγησίας και ως επιλογή διεύρυνσης για την κερδοφορία των ολίγων. Επισημαίνουμε επίσης, την πραγματική μείωση των δαπανών για την παιδεία. Παρά τις κατά επανάληψη αντίθετες υποσχέσεις και δεσμεύσεις.
Για την πορεία όλων αυτών των ζητημάτων αποφασίζουμε στις 4 του Οκτώβρη. Και πιστεύουμε αυτήν τη φορά σε μια περισσότερο ελπιδοφόρα εξέλιξη. Για να βγούμε από τον δρόμο της καθυστέρησης και του τραγικού συμβιβασμού με την μιζέρια.
Η αξιοπρέπεια του πολίτη, δεν είναι πολυτέλεια.
Και το όραμα σε μια κοινωνία, είναι κινητήρια δύναμη.
Αυτόν τον δρόμο πρέπει να ανοίξουν οι εκλογές της 4ης του Οκτώβρη.
Στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, οι πολίτες βιώνουν μια από τις δυσκολότερες μεταπολεμικές περιόδους.
Ζούμε στο κομμάτι εκείνο του λεκανοπεδίου που για δεκαετίες η συνολική κεντρική προσπάθεια για ανάπτυξη και βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων, δυστυχώς βρέθηκε πολύ πίσω από τις ανάγκες και τα προβλήματά τους.
Εξαιτίας όλης αυτής της λειτουργίας, σήμερα οι συμπολίτες μας πλήττονται ακόμη περισσότερο από τις συνέπειες της γενικότερης κρίσης.
Πέρα όμως από τα συνολικά και ευρύτερα προβλήματα της περιφέρειας και ολόκληρης της χώρας για τα οποία πολιτικές και πολιτικά πρόσωπα οφείλουν να τοποθετούνται ξεκάθαρα, θεωρούμε κρίσιμο αυτή η στιγμή να μιλήσουμε για τα προβλήματα της πόλης μας.
1. Οι φυλακές αποτελούσαν και συνεχίζουν δυστυχώς να αποτελούν το μεγαλύτερο ζήτημα της πόλης από τη μεταπολίτευση και μετά.
Η δέσμευση του τεράστιου χώρου που καταλαμβάνουν μέσα στο κέντρο του οικιστικού ιστού του Κορυδαλλού, κάνει την πόλη να ασφυκτιά αφού είναι το μοναδικό ίσως κομμάτι που θα μπορούσε με χιλιάδες τρόπους να αξιοποιηθεί προς όφελος όλων των κατοίκων όχι μόνο του Κορυδαλλού αλλά και της περιφέρειας ευρύτερα, αξιοποίηση βέβαια που θα είχε ως πρωταρχικό άξονα την περιβαλλοντική αναβάθμιση. Οι προσπάθειες και τα βήματα για την απομάκρυνσή τους έχουν βαλτώσει πια, τα χρονοδιαγράμματα και οι δεσμεύσεις έχουν καταχωνιαστεί σε συρτάρια και ντουλάπια και οι φωνές της διεκδίκησης έχουν χαμηλώσει αφού οι περισσότεροι είναι πλέον εσωτερικά πεισμένοι ότι δεν πρόκειται τουλάχιστον άμεσα να προκύψουν εξελίξεις. Μόνο η φωνή των κρατουμένων ακούγεται δυνατά γιατί αποτελεί φωνή απελπισίας και αγανάκτησης για τον εξευτελιστικό τρόπο ζωής και τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης τους σε μια φυλακή που «φιλοξενεί» πολλαπλάσιο αριθμό κρατουμένων από αυτόν για τον οποίο χτίστηκαν.
2. Χώροι άθλησης και πολιτισμού.
Ξεχωρίζει εδώ μια σαφής προς την κεντρική εξουσία απαίτηση. Τα λατομεία που τόσα χρόνια αποδίδονται στην πόλη για να γίνουν αθλητικές εγκαταστάσεις για τη νεολαία του Κορυδαλλού εξακολουθούν να έχουν την ίδια μορφή αφού τα έργα που δεν ξεκίνησαν, σταμάτησαν χωρίς κανείς να καταλάβει γιατί αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι ακυρώθηκε στην πράξη αυτή η προσπάθεια ανάπτυξης χωρίς να ακουστεί ούτε ψίθυρος διαμαρτυρίας από επίσημα χείλη στη πόλη. Το μόνο «έργο» στα πρώην λατομεία που αποδόθηκε στους Κορυδαλλιώτες παρά τη θέλησή τους είναι ο παράνομος και αυθαίρετος υποσταθμός της ΔΕΗ που τόσες δικαστικές αποφάσεις τον ακυρώνουν και αυτός περήφανα λειτουργεί.
3. Ελεύθεροι χώροι – πολιτικές για το πράσινο. Εδώ, κυρίαρχο είναι το
όρος Αιγάλεω. Εκτός από τη φυσική δυνατότητα του να αποτελεί τον μοναδικό πνεύμονα πρασίνου στην δυτική Αθήνα και τον Πειραιά, ως δια μαγείας αποτελεί το μοναδικό βουνό στην Αττική που παραμένει από τον χειμώνα του 1941 και μετά χωρίς καμία ουσιαστική, σοβαρή και μεγάλου μεγέθους προσπάθεια για το αυτονόητο την αναδάσωση, που σε άλλες περιοχές του λεκανοπεδίου έχει γίνει όχι μία αλλά περισσότερες φορές και σε διάστημα μικρότερο από 70 χρόνια.
(Αυτό είναι το δελτίο ενημέρωσης - παρέμβασης που διακινεί η κίνηση για τις βουλευτικές εκλογές).
Εμείς, πράγματι, δεν χρωστάμε σε κανέναν. Για αυτό, με πολύ καθαρές θέσεις, με μία γλώσσα και όχι "με μία γλώσσα για κάθε κόμμα ή για κάθε υποψήφιο βουλευτή", αντιμετωπίσαμε -και θα συνεχίσουμε τις επόμενες λίγες μέρες- το γεγονός των βουλευτικών εκλογών.
