Μια ηλικιωμένη στη Ζάκυνθο. Ένας συνταξιούχος στο Σύνταγμα. Ένας νέος στη Χίο. Μία νέα μάνα στην Κρήτη... Ως πότε;
Σκότωσαν τα όνειρά μας, λεηλάτησαν τις ζωές μας, δολοφονούν συνανθρώπους μας, βάφουν τα χέρια τους με αίμα... Μας χρεοκοπούν και μας εξαθλιώνουν και μετά μας "σώζουν" και μας υπόσχονται "καλύτερο μέλλον". Ως πότε θα μένουμε παθητικοί παρατηρητές;
Εμάς, ρε ηλίθιε, πυροβολούν, κι εμείς μένουμε απαθείς. Εμάς σκοτώνουν κι εμείς σκουπίζουμε το αίμα μας. Εμάς σημαδεύουν κι εμείς κοιτάμε τα όπλα και συζητούμε ακόμα για αυτά. Εμάς χρεοκοπούν κι εμείς ακόμα ελπίζουμε...
Οι ηθικοί αυτουργοί είναι γνωστοί. Αυτοί όπλισαν το χέρι του ηλικιωμένου. Αυτοί οπλίζουν το δικό μας χέρι.
Τούτη η αυτοκτονία δε συνδέεται απλά με την κρίση. Οφείλεται σε αυτήν. Και ήρθε με τον πλέον θορυβώδη τρόπο.
Αν κάποιοι επιμένουν να δουν την αυτοκτονία ως ψυχική νόσο, ας θυμηθούν όσους έχουν επιλέξει συνειδητά να χάσουν τη ζωή τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Ας βάλουμε τον ηλικιωμένο δίπλα στον Κώστα Γεωργάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε χωρίς λογοκρισία αρκεί να μην πάμε φυλακή.