Κυριακή 13 Μαΐου 2012


Η σιωπή πριν την καταιγίδα, πριν τη μεγάλη μάχη

του Κασαρτζιάν Χάικ
μέλος της ΝΕ ΣΥΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
Κάποτε το δίλημμα Πασοκ ή δεξιά ήταν καταλυτικό. Ήταν τα δύο κόμματα εξουσίας όπου μεταξύ τους τρίτο δεν χωρούσε, αυτό ήταν επί δεκαετίες το μόνιμο σκηνικό. Καμιά φορά έπαιζε για μικρό διάστημα και το οπερεττικό σενάριο των κυβερνήσεων συνεργασίας, ανάλογα με τις ανάγκες του Πασοκ.
Στις μέρες μας ο απελευθερωτικός απεγκλωβισμός του μεγαλύτερου μέρους του εκλογικού σώματος από το αμείλικτο δίλημμα, έγινε υπόθεση της πολιτικής καθημερινότητας μετά τις μνημονιακές “επιτυχίες” των εταίρων, Πασοκ, ΝΔ, ΛΑΟΣ υπό τον τιμονιέρη Παπαδήμο.
Η δική μας αριστερά ξεπέρασε τις αναστολές της, “ξύπνησε” και βρήκε τη χαμένη της αυτοπεποίθηση, “βούτηξε” στην πολιτική πραγματικότητα με όρους που εκείνη υπαγορεύει. Τώρα βλέπει την υπόθεση της διακυβέρνησης και της ηγεμονίας μέσα από τα δικά της γυαλιά, όπως εκείνα που είχε σε μια παλιά προεκλογική αφίσσα. Για όσους τη θυμούνται, η αφίσσα είχε τρεις φακούς. Αυτοί οι τρεις φακοί επιβάλλεται να επικαιροποιηθούν, να αποκτήσουν νέο περιεχόμενο. Το νέο κινηματικό, το αριστερό πολιτικό και το ενωτικό.
Το πρώτο είναι η άρνηση να περιπλανηθεί συμπληρωματικά στις παρυφές του υπό αποσύνθεση Πασοκ και να ξεκαθαρίσει τα κινηματικά του γνωρίσματα. Το δεύτερο περνά μέσα από την απάντηση του τι είναι αριστερά, γιατί υπάρχει, από που έρχεται και που το πάει. Το 2012 ήρθε η ώρα να πούμε ανοιχτά ποιές είναι οι γραμμές που μας οριοθετούν. Ποιες είναι οι απαγορευτικές πινακίδες πέραν των οποίων δεν πρόκειται να πάμε. Αυτό σημαίνει σαφήνεια στο λόγο, στην πράξη και στη θεωρία μας. Το τρίτο είναι το ενωτικό μας κάλεσμα. Συμπόρευση με όλες τις δυνάμεις της αριστεράς. Όχι επειδή γενικά είμαστε κατά των αποκλεισμών αλλά γιατί για να υπάρξουμε ως εναλλακτική και ηγεμονική πολιτική δύναμη πρέπει να συσπειρώσουμε όλες τις αριστερές δυνάμεις. Άσχετα με το τι θα συμβεί το επόμενο διάστημα, οφείλουμε να συνομιλήσουμε με το δεξιό και το αριστερό μας παρελθόν, τους ενωτικούς και τους σεχταριστές, τους οργανωμένους και τους ανοργάνωτους, τους πολιτικοποιημένους και μη ψηφοφόρους, ακόμα τους “καθαρούς” και τα λαμόγια, τους σημαντικούς και τους ασήμαντους. Όσοι επιλέξουν, σαν τα μπακούρια να μερακλώνουν μόνοι τους με ρετσίνα και το Θωρηκτό Ποτέμκιν στο βίντεο στο σπίτι τους, ας τους στείλουμε μερικά σουβλάκια σε ένδειξη συμπάθειας.
Δεν υποστηρίζω ότι όσοι θέλουν να λέγονται αριστεροί οφείλουν να μας ψηφίζουν ή ότι πρέπει να συμπράξουν μαζί μας. Εξ άλλου οι πολίτες, άρα και οι αριστεροί δεν είναι ούτε σοφοί ούτε βλάκες, είναι η αντανάκλαση των αναγκών, των κοινωνικών πολώσεων και αντιθέσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας παρά τα λάθη και τους αυτοσχεδιασμούς πάνε καλά, εώς πολύ καλά. Η δική μας αριστερά θα υπάρχει πρέπει να υπάρχει και μετά το 2012 με τις νίκες και τις ήττες μας, με τις σκισμένες αλλά όχι ξεθωριασμένες σημαίες μας, με τα ένδοξα σύμβολα και τους κρυμένους σκελετούς μας.
Ο πολυφωνικός ΣΥΡΙΖΑ σε τούτη τη ζοφερή πραγματικότητα οφείλει να μετατρέψει την ιδεολογία της αριστεράς σε πολιτική. Να κάνει εφαρμοσμένη πολιτική το φορτίο των ιδεών της.
Οι μεγάλες προκλήσεις είναι μπροστά μας, ψηλά το κεφάλι και ας μη μας τρομάζει η σιωπή πριν τη μεγάλη μάχη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

σχολιάστε χωρίς λογοκρισία αρκεί να μην πάμε φυλακή.