Μεταξύ σφύρας και άκμονος

του Κασαρτζιάν Χάικ*

Ξενίζεται τάχα το μνημονιακό μπλοκ που ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται στις εκλογές, για πολλοστή φορά, σαν ένα μεγάλο ενωτικό κίνημα με τις διαφορετικές σημαίες του, τα ποικιλόχρωμα συνθήματα και εμβλήματά του. Αυτό το μπλοκ αδυνατεί να να αποδεχτεί ότι στον πρώτο γύρο ανέβηκε μεν στο βάθρο, αλλά πάνω σε φορίο, ανάσκελα και μπαταρισμένο. Ιστορικά στις προηγούμενες αναμετρήσεις η πλειοψηφία των κεντρώων μα και των αριστερών δίσταζε, δεν είχε σαφή προσανατολισμό, κυρίως γιατί δεν είχαν ηγεμονεύσει ως πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, οι ιδέες μιας ριζοσπαστικής αριστερής προοπτικής. Από την άλλη οι διασπάσεις του ΚΚΕ, από το 1956 έως σήμερα, έδειχναν να μην το κλονίζουν και έμενε αλώβητο από την σοβαρή σε βάρος του κριτική, καλυπτόμενο στη θαλπωρή του αυτάρεσκου δογματισμού και της υπεράσπισης των εξ αποκαλύψεως αξιωμάτων, σε μια αυτιστικού τύπου μοναχικότητα. Σε πλήρη αντιπαράθεση μόνιμα με την κάθε είδους αριστερή διφορετικότητα και μαχητικά από θέση στρυφνού εισαγγελέα που εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ. 
Στην αναμέτρηση του Ιουνίου είναι μαζί μας σχεδόν το σύνολο του αριστερού φάσματος των πολιτών, συν όλοι αυτοί που ελκύονταν από τον έντεχνα αριστερίζοντα θολό λόγο του προ πολλού μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ. Ίσως κάποιος πει ότι αυτή η συσπείρωση είναι τέκνο της ανάγκης, αλλά δεν μπορεί να ισχυρισθεί σοβαρά ότι εδώ που φτάσαμε υπάρχει και άλλη διέξοδος. Αυτός ο “καταναγκασμός” είναι ο δρόμος νέων αναζητήσεων για τον μπουχτισμένο από λόγια  και υποσχέσεις πολίτη που πραγματικά υποφέρει και βαρέθηκε τις περίτεχνες διατυπώσεις που επικάλυπταν σαν κρούστα το μεταπολιτευτικό τέλμα.
Εμείς έχουμε να αντιπαλέψουμε τις δικές μας προχειρότητες και το παρελθόν μας, που είχε αναγάγει τις δικές μας στρεβλώσεις σε διαφόρων τύπων σιγουριές, με την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε και να απαντήσουμε στο τραχύ παρόν. Ωστόσο οι αφελείς και συνθηματολογικές ρήσεις για εν δυνάμει απατεώνες, από το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να πριονίζουν το κλαρί της αριστεράς που όλοι καθόμαστε πάνω του. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι μεταξύ σφύρας και άκμονος. Τα μπουρίνια των κεντροαριστερών και το κόκκινο εκ Περισού τσουνάμι, συναγωνίζονται με τους σεισμούς και τους λιμούς που προπαγανδίζουν τα κνώδαλα των δεξιών εθνοσωτήρων. Έτσι το τολμηρό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, με τις ανώριμες και τις κατασταλαγμένες πλευρές του, βάλλεται από Μπίστηδες, Αλαβάνους, Λιάνες, Γεωργιάδηδες, Μάνους και Βενιζέλους.
Αυτό που είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τις αγωνίες, τις αναζητήσεις, τις ελπίδες και τα οράματα μιας κοινής αριστερής πολιτείας που καθημερινά κρίνεται μα συνάμα είναι αναγκασμένη να νικήσει. Δεν είναι ούτε μία παράδοση, ούτε μία γραμμή, ούτε και ένα γέρικο άλογο σαν το ΚΚΕ, που ντοπαρισμένο αγωνιά να τερματίσει. Αλλά γιατί σώνει και καλά πρέπει να νικήσει; Κυρίως γιατί το θέλει και μπορεί, και κυρίως γιατί πρέπει να διατηρήσει την ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Η μετάβαση στο σοσιαλισμό μπορεί να περιμένει. Όχι ότι έβαλε σε κάποιο βαθύ υπόγειο την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής κοινωνίας, αλλά γιατί προτάσσει τις απαντήσεις στα πολλαπλά πιεστικά βιοτικά προβλήματα. Πρέπει να νικήσει για να αποδείξει ότι η δεξιά και η κεντροαριστερά δεν είναι παρά οι συμπληγάδες που και αν τις περάσουμε, πρέπει να παλεύουμε διαρκώς με τα κύματα των ντόπιων παρασίτων και των διεθνών τοκογλύφων που δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Πρέπει να δεχτούμε πως η κατάσταση είναι δύσκολη και επιβάλλεται να αγκιστρωθούμε από τη μόνη μας δυνατότητα. Να μεταφράσουμε την ιδεολογία σε πολιτική.  Δηλαδή να κάνουμε καθημερινό πολιτικό λόγο τις ιδέες μας. Οι πολίτες απαιτούν να τους μιλάμε στη διάλεκτο των δυσκολιών και των αναγκών τους, αυτό είναι που τους φέρνει κοντά μας και αυτό είναι που θα φέρει τη νίκη. Και τα δύσκολα τώρα αρχίζουν, ο μεγάλος αγώνας τώρα ξεκινάει που είναι δρόμος μεγάλων αποστάσεων, όχι ταχύτητας. Αλλά κυρίως είναι πάλη για να υποτάξουμε τη βαρβαρότητα, υποτασσόμενοι και μεις στη σκληρή πραγματικότητα που μας οδήγησαν τα δύο κόμματα της άγριας καπιταλιστικής διαχείρησης. Αυτοί που ζητάνε ίσως δίκαια, εδώ και τώρα ανατροπή των πάντων και στις 18 σοσιαλισμό, πρέπει να περιμένουν. Εδώ που βρισκόμαστε η σειρά είναι πια μοναδική: μέτωπο αριστεράς, αριστερή κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ στο κουμάντο, κατάργηση των αντιλαικών μέτρων, ανακούφιση των ασθενέστερων και μετά με θωρακισμένη την οικονομία και το κίνημα πέρασμα στην επόμενη φάση, της οικοδόμησης μιας διαφορετικής, σοσιαλιστικής κοινωνίας που όλοι μαζί θα συνδιαμορφώσουμε.

*μέλος της Ν.Ε. ΣΥΝ ΠΕΙΡΑΙΑ