ΣΟΥΡΓΕΛΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΥ

Το 2007 ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε όλες τις προϋποθέσεις να κερδίσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Δεν τα κατάφερε.
Ο λόγος ήταν απλός, περισσότερον απλός από όσο κάποιοι νομίζουν, και ουδεμία σχέση έχει με αυτά (τα περισσότερα «δράκοι») τα οποία έχουν γράψει ή πει διάφοροι δήθεν αναλυτές, γνώστες του παρασκηνίου, πολιτικοί και γενικώς δημοσιολογούντες.
Ο απλός λόγος ήταν ότι επέλεξε λάθος στρατηγική. Η εγγύηση της ενότητας της παράταξης, το περίφημο «όλον ΠΑΣΟΚ», το οποίο είχε κάνει σημαία, δεν μπορούσε σε στιγμές κρίσης, και ειδικά εκείνη τη στιγμή, να ευδοκιμήσει απέναντι στη γραμμή Παπανδρέου, που συνθηματολογικά συνοψίζονταν στην «εγγύηση της διάσπασης».
Ο ένας εμφανιζόταν ως εγγυητής της ενότητας και ο άλλος ως εγγυητής της διάσπασης. Ο ένας ταύτιζε τον εαυτό του με τη ομαλότητα και τη συνέχεια μιας (απεχθούς) κατάστασης και ο άλλος έθετε ισχυρό δίλημμα και υποσχόταν ρήξη. Ο ένας εκβίασε το εκλογικό σώμα του ΠΑΣΟΚ να πάρει θέση, να διαλέξει, ενώ ο άλλος δεν απαιτούσε διαφοροποίηση, απλώς υπερψήφιση του πληθωρικού ταλέντου του.
Το «όλον ΠΑΣΟΚ» σήμαινε: κερδίσω-χάσω μένω, γιατί δεν έχω και τίποτε άλλο σοβαρό να κάνω. Η «εγγύηση της διάσπασης» μεταφραζόμενη έλεγε: αν κερδίσω συνεχίζω με τους συνοδοιπόρους μου για να κάνω αλλαγές, αν χάσω φεύγω, φτιάχνω κάτι δικό μου και αντί για τις επόμενες εκλογές θα
γίνω πρωθυπουργός στις μεθεπόμενες. Διαλέγω το δρόμο του πατέρα μου, το 1974, απέναντι στην
Ένωση Κέντρου.
Τα όσα ακολούθησαν προκειμένου να κερδίσει ο Παπανδρέου τον Βενιζέλο είναι σημαντικά, αλλά τα πάντα υποτάχτηκαν και κρίθηκαν στο αρχικό διάζευγμα: από τη μια το «όλον ΠΑΣΟΚ» και από την άλλη η «εγγύηση της διάσπασης». Το τι έγινε στη συνέχεια είναι μία άλλη ιστορία και πάντως ο Γ. Παπανδρέου εγκατέλειψε τα επόμενα στάδια που όριζε η «γραμμή της διάσπασης», την οποίαν ο ίδιος επεξεργάστηκε, βράδυ στο σπίτι του, δύο μέρες μετά την ήττα του στις εκλογές του 2007.
Ανέφερα τα προηγούμενα όχι για να δείξω το λάθος που έκανε ο Βενιζέλος το 2007, αλλά για να καταλάβετε πως και σήμερα, ο Βενιζέλος, κάνει το ίδιο λάθος. Από το …όλο ΠΑΣΟΚ πήγε στο …σόλο Βενιζέλου.
Τη στιγμή που πρέπει να απευθυνθεί στο «όλον» της παρατάξεις, επιλέγει το «μέρος». Και κυρίως την ενός ανδρός αρχή. Κάποτε υπήρχε ένα κόμμα, σήμερα υπάρχει μόνο ο αρχηγός και …πίσω του οι σκύλοι. Αν αυτό δεν αποτελεί πολιτική ευήθεια, οι μόνοι όροι που μπορούν να το περιγράψουν ανήκουν στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας.
Αντί να επιχειρήσει να διευρύνει το ακροατήριό του το σμικρύνει. Αντί να προσπαθήσει να ενοποιήσει όλες τις τάσεις του ΠΑΣΟΚ γύρω από μία νέα στρατηγική πρόταση για τη χώρα, διαφορετικές πολιτικές από αυτές που ασκήθηκαν, ουσιαστική και σε βάθος αυτοκριτική, διαλέγει να στηριχθεί στην, περιορισμένων πολιτικών δυνατοτήτων και κοινωνικής απήχησης, κομματική του ομάδα προκειμένου να καταχτήσει ένα κόμμα που ουσιαστικά δεν υφίσταται.
Και μπορούσε να το κάνει γιατί ουσιαστικά, με την μη ανάμειξη Παπανδρέου και την αποχώρηση Λοβέρδου από τη διαδοχή, το ΠΑΣΟΚ οργανωτικά του παραδόθηκε. Αυτή την οργανωτική κυριαρχία έπρεπε να προσπαθήσει να την μετατρέψει σε πολιτική και ιδεολογική επανατοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ στο χώρο της σοσιαλιστικής αριστεράς. Να αρχίσει εξαντλητικό διάλογο προκειμένου να δει και να οργανώσει τις νέες εθνικές προτεραιότητες που θα εκφράσει, τις κοινωνικές δυνάμεις που θα στηριχθεί και τις πολιτικές συμμαχίες που θα συνάψει.
Αντ’ αυτών επέλεξε να στήσει έναν προσωπικό κομματικό μηχανισμό με πολιτικούς και άλλους φίλους που θα αρύουν δύναμη από τη σχέση με τον ίδιο και όχι λόγω των πολιτικών-ιδεολογικών δεξιοτήτων τους και τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει και να ειδωθεί και η σημερινή κομματική εκδήλωση-παρωδία, την οποία βάφτισε Εθνική Συνδιάσκεψη, κατά παρέκκλιση και παράβαση του καταστατικού και της πολιτικής νομιμότητας
Προφανώς η πολιτική συμπεριφορά αυτή του Βενιζέλου είναι απότοκο του αξιακού του κώδικα και της δικής του κοσμοθεωρίας για το δημόσιο βίο και το πολιτικό σύστημα. Και προφανέστατα, εκτός από χαρακτηριολγικό σύμπτωμα της πολιτικής του διαδρομής, περιγράφει και την προσωπική του αδυναμία να χειριστεί με επάρκεια και αποτελεσματικότητα τις ανάγκες επαναθεμελίωσης του δημοκρατικού, σοσιαλιστικού χώρου.
Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας και το πως συμπεριφέρεται σε κυβερνητικό επίπεδο, γιατί μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ συμμετέχει στην τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα για την σημερινή ηγεσία της Ιπποκράτους. Εκτός από το ότι εισέφερε στο κυβερνητικό σχήμα κάποιους αγνώστους, πολιτικούς ή προσωπικούς φίλους δεν έχει σημασία, έφθασε χτες στο σημείο να συγκροτήσει και «σκιώδη κυβέρνηση»!!! Έτσι αναίρεσε και τυπικά -ουσιαστικά το είχε κάνει με την εισφορά στην κυβέρνηση των Βερνίκου, Κούρκουλα, Ταυρατζή και Λιβιεράτου- το πολιτικό δόγμα «δεν θα είμαστε συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση ή αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση», με το οποίο διακήρυξε ότι συμμετέχει στην συμμαχική κυβέρνηση.
Δεν πιστεύω αυτό, που με ειρωνική διάθεση, λέγεται στα πολιτικά και δημοσιογραφικά παρασκήνια, ό,τι δηλαδή «ο Βενιζέλος έφτιαξε σκιώδη κυβέρνηση για να γίνει, επιτέλους, και ο ίδιος πρωθυπουργός, έστω και σκιώδης». Πιστεύω κάτι ακόμη χειρότερο. Δεν συνιστά πολιτικό σουρεαλισμό η κίνηση αυτή του Βενιζέλου. Ο σουρεαλισμός έχει ποιοτικά, και στην τέχνη ακόμη και κινηματικά, χαρακτηριστικά Δεν είναι σουρεαλισμός είναι σουργελισμός. Περιμένω τον ιστορικό του μέλλοντος να δω αν θα χαρακτηρίσει τον σουργελισμό, ανώτατο στάδιο του βενιζελισμού. Εκτός κι αν μέχρι τότε έχουμε κι άλλα στάδια. Και από άλλους. Τίποτε δεν αποκλείεται. Στους ταραγμένους και δίσεκτους καιρούς που ζούμε όλα είναι πιθανά…

matrix24