Χαμηλότερα κι απ΄ την Α' τετραετία Σημίτη το εργασιακό κόστος

Παναγόπουλος Θάνος

Την ίδια ώρα που το εργασιακό κόστος έχει υποχωρήσει σε επίπεδα χαμηλότερα ακόμη και από αυτά της πρώτης τετραετίας Σημίτη (έχει ήδη πέσει στα όρια που βρισκόταν επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου), οι δανειστές, με περισσή αλαζονεία και αμετροέπεια, ζητούν να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί. Χαρακτηριστική είναι η νέα προκλητική αναφορά χθες του περιβόητου Χορστ Ράιχενμπαχ. Ο επικεφαλής της Task Force ούτε λίγο ούτε πολύ, μιλώντας σε συνέδριο για τις εξαγωγές, αναφέρθηκε στη διαχείριση του εργασιακού κόστους που, όπως είπε, “πρέπει να συνεχιστεί για να γίνουν οι όροι ανταγωνιστικότητας ακόμη καλύτεροι τα προσεχή χρόνια”. Σημειωτέον ότι η δήλωση αυτή έρχεται αμέσως μετά το ακόμη προκλητικότερο ψεύδος του εκπροσώπου της ΕΚΤ Άσμουσεν στο συνέδριο του Economist, πως ο μέσος μισθός στον δημόσιο τομέα στη χώρα μας ανέρχεται στα... 3.000 ευρώ (!), ψεύδος που προφανώς αποσκοπεί και στο να συντηρήσει το λαϊκίστικο στερεότυπο του

Είμαι πολίτης του κόσμου ...

Ο μαίανδρος είναι το σύμβολο που επικαλείται η Χρυσή Αυγή για να αποδείξει ότι πρόκειται για Πατριωτικό Εθνικό Κίνημα κι όχι για Ναζιστικό. Πράγματι το σύμβολο αυτό έχει Ελληνικές ρίζες αλλά αν κατανοήσουμε τη σημασία του συμβόλου θα διαπιστώσουμε ότι πιο κοντά είναι στον ΣΥΡΙΖΑ παρά στην Χρυσή Αυγή.
Ο μαίανδρος συμβολίζει την ένωση δυο χεριών (χειρώνιος λαβή) που αποτελούν ένδειξη αδελφοποίησης και αλληλεγγύης των ανθρώπων. Οι άνθρωποι ενωμένοι δηλαδή μπορούν να νικήσουν θεούς και δυνάστες. Το ιερό σύμβολο του μαίανδρου διακοσμεί πολλά ελληνικά αγγεία και μνημεία και τιμά την ειρήνη και την αλληλεγγύη.
Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά καθε πολιτιστική εκδήλωση θα δούμε ότι πρωτοστατεί το σύμβολο αυτό. Οι περισσότεροι χοροί της Ελλάδας είναι κυκλικοί και βασίζονται στην επαφή των χεριών με το σώμα του άλλου,στην αρχιτεκτονική και την αγγειογραφία ο μαίανδρος έχει επίσης περίοπτη θέση και συμβολίζει την ταξική συνείδηση.
Είναι ένα σύμβολο τέχνης και δημοκρατίας. Οι λαοί ενωμένοι μπορούν να νικούν τους δυνάστες

ΚΑΜΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΕΧΟΝΤΕΣ ΑΝΑΓΚΗ!!!

ΣΟΥΡΓΕΛΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΥ

Το 2007 ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε όλες τις προϋποθέσεις να κερδίσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Δεν τα κατάφερε.
Ο λόγος ήταν απλός, περισσότερον απλός από όσο κάποιοι νομίζουν, και ουδεμία σχέση έχει με αυτά (τα περισσότερα «δράκοι») τα οποία έχουν γράψει ή πει διάφοροι δήθεν αναλυτές, γνώστες του παρασκηνίου, πολιτικοί και γενικώς δημοσιολογούντες.
Ο απλός λόγος ήταν ότι επέλεξε λάθος στρατηγική. Η εγγύηση της ενότητας της παράταξης, το περίφημο «όλον ΠΑΣΟΚ», το οποίο είχε κάνει σημαία, δεν μπορούσε σε στιγμές κρίσης, και ειδικά εκείνη τη στιγμή, να ευδοκιμήσει απέναντι στη γραμμή Παπανδρέου, που συνθηματολογικά συνοψίζονταν στην «εγγύηση της διάσπασης».
Ο ένας εμφανιζόταν ως εγγυητής της ενότητας και ο άλλος ως εγγυητής της διάσπασης. Ο ένας ταύτιζε τον εαυτό του με τη ομαλότητα και τη συνέχεια μιας (απεχθούς) κατάστασης και ο άλλος έθετε ισχυρό δίλημμα και υποσχόταν ρήξη. Ο ένας εκβίασε το εκλογικό σώμα του ΠΑΣΟΚ να πάρει θέση, να διαλέξει, ενώ ο άλλος δεν απαιτούσε διαφοροποίηση, απλώς υπερψήφιση του πληθωρικού ταλέντου του.
Το «όλον ΠΑΣΟΚ» σήμαινε: κερδίσω-χάσω μένω, γιατί δεν έχω και τίποτε άλλο σοβαρό να κάνω. Η «εγγύηση της διάσπασης» μεταφραζόμενη έλεγε: αν κερδίσω συνεχίζω με τους συνοδοιπόρους μου για να κάνω αλλαγές, αν χάσω φεύγω, φτιάχνω κάτι δικό μου και αντί για τις επόμενες εκλογές θα
γίνω πρωθυπουργός στις μεθεπόμενες. Διαλέγω το δρόμο του πατέρα μου, το 1974, απέναντι στην

Ο κόσμος μέσα από τα μάτια του Νότου

Συνέντευξη του Σαμίρ Αμίν στην Ιρέν Λεόν

Θα ήθελα να μας μιλήσετε για τρία διαφορετικά αλλά συναφή ζητήματα: το όραμά σας για τον κόσμο και τις δυνατότητες αλλαγής του, τη θεωρητική και πολιτική πρότασή σας σχετικά με την κατάρρευση του καπιταλισμού και την αποδέσμευση από αυτόν και την ανάλυσή σας για το σημερινό παγκόσμιο πλαίσιο ειδικά από τη σκοπιά της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Πως μπορεί να ειδωθεί ο κόσμος σήμερα "μέσα από τα μάτια του παγκόσμιου Νότου" και υπό το πρίσμα των δικών του αναγκών και επιδιώξεων;

Για να απαντήσουμε σ΄ αυτή την καθόλου απλή ερώτηση, πρέπει απαραίτητα να αναφερθούμε σε τρία θέματα: Πριν από όλα πρέπει να εξετάσουμε ποια είναι τα χαρακτηριστικά που καθορίζουν τον καπιταλισμό στις μέρες μας - όχι τον καπιταλισμού γενικά, αλλά τη σημερινή εκδοχή του. Ποιό είναι

Καισαρείας 30

Καισαρείας 30. Απέναντι ακριβώς μένει ακόμα η κολλητή μέχρι την 3η δημοτικού φίλη μου. Δύο στενά πιο πέρα είναι το σχολείο που τέλειωσα το δημοτικό και το γυμνάσιο. Ένα στενό πιο πάνω είναι η φίλη μου που στο σπίτι της έχω περάσει τόσες ώρες στη ζωή μου, όσες και στο δικό μου. Κάθε φορά που πέρναγα από το σημείο θυμόμουνα τον Αργύρη να με φωνάζει (δούλευε ένα διάστημα σε μια εταιρία δίπλα στην εφορία). Ποτέ δεν γυρνάω στα “ψιτ” στο δρόμο, αλλά τη φωνή του Αργύρη δεν την μπερδεύεις με καμία άλλη. Ήμασταν μαζί στην ίδια τάξη από την πρώτη δημοτικού μέχρι και το λύκειο.

Πριν από λίγο ήμουνα εκεί. Όχι για να δω τους παλιούς συμμαθητές μου, έχουμε σχεδόν χαθεί πια. Ήξερα για την αντιφασιστική πορεία στη Νίκαια, πίστευα ότι δεν θα την προλάβω ξεκινώντας την ώρα που άρχιζε από το Μαρούσι. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο στη στάση στο Περιβολάκι, είχαν σχεδόν αποφασίσει να πάω κατευθείαν σπίτι μου. Όμως το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα ήταν

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ, ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ!

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

To έτος 2000 το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν 139,2 δισ. ευρώ.
Το 2004 το δημόσιο χρέος είχε ανέλθει στα 201,2 δισ. ευρώ.
Το 2009 το δημόσιο χρέος έφτασε στα 298,5 δισ. ευρώ.
Στα τέλη του 2011, το δημόσιο χρέος «έκλεισε» στα 367 δισ. ευρώ.

Η παραπάνω αναδρομή είναι χρήσιμη - όπως ελπίζουμε θα φανεί στη συνέχεια - ώστε να διερευνήσουμε πόση σχέση έχει (κι αν έχει οποιαδήποτε σχέση) με την αλήθεια η απίστευτη προπαγάνδα που κατακλύζει το δημόσιο βίο.

Αναφερόμαστε στην προπαγάνδα που ισχυρίζεται πως:
«Η μείωση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων περνάει μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις και τις

«ΦΩΣΤΗΡΕΣ» ΚΑΙ «ΦΟΝ ΦΟΥΦΟΥΤΟΙ»

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Εδώ και τρία χρόνια, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, με ρυθμούς πολυβόλου, επαναλαμβάνεται η ίδια ανοησία:
«Για την κρίση, για τα χρέη, για τα ελλείμματα,
φταίει το Δημόσιο»...
Το ύφος, δε, που χρησιμοποιούν οι διάκονοι της παραπάνω «μπαρούφας», από τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς αστέρες μέχρι τους κάθε λογής ειδικούς... πανεπιστήμονες,
καθιστά δυσδιάκριτο αν πρόκειται απλώς για ηλίθιους, αστοιχείωτους, άσχετους και αμόρφωτους ή για το ακόμα χειρότερο και πιο επικίνδυνο είδος:
Εκείνο του μορφωμένου ηλίθιου...
Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν, προδήλως, οι σε διατεταγμένη προπαγανδιστική υπηρεσία ινστρούκτορες της πλουτοκρατίας. Ολοι εκείνοι οι «ξύπνιοι», δηλαδή, που όσο πιο αντιλαϊκές είναι οι επιδιώξεις των αφεντικών τους
(σ.σ.: τέτοια επιδίωξη είναι το γενικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου),
τόσο περισσότερο μετέρχονται την ηλιθιότητα ως «ασφυξιογόνο» για την παράλυση της αντίστασης

Oι δύο πρέζες

Του Σταύρου Τασιόπουλου

Ζέστη μπόλικη, η άσφαλτος να βράζει και το κέντρο σχεδόν άδειο από κίνηση. Σε λιγότερο από 200 μέτρα, παράλληλοι κόσμοι αποδεικνύουν την πατενταρισμένη τρέλα της κοινωνικής ζωής. Ακαδημίας, μετά τη Μασσαλίας βρίσκεται η Σίνα, προς τα κάτω μπροστά στην στάση του λεωφορείου, είναι η ώρα της πρέζας. Κάτι αφρικανοί έχουν μόλις φτάσει και ένα μπουλούκι γύρω στα 50 άτομα πάει να πάρει την δόση του ο καθένας. Άλλοι δεν έχουν τους διώχνουν, άλλοι την παίρνουν και φεύγουν τρέχοντας, γενικά η υπόθεση δεν κρατάει ούτε 10 λεπτά.Ναι, όλο αυτό πίσω από την Ακαδημία Αθηνών, κάτω από σοβαρά δικηγορικά και πολιτικά γραφεία, δίπλα στο Πανεπιστήμιο, μπροστά στον κόσμο. Αυτή δεν είναι ακόμα μία μαρτυρία για το εμπόριο ναρκωτικών, ούτε για την κατάντια του κέντρου της Αθήνας. Η μία πρέζα, της ουσίας, της εξάρτησης, της στιγμιαίας

“ΠΑΣΟΚ”, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ: μια δύσκολη εξίσωση

του Θέμη Τζήμα

Τρεις εισαγωγικές παρατηρήσεις: θέτω σε εισαγωγικά τον όρο “ΠΑΣΟΚ” διότι αυτό που φέρεται σήμερα ως ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά μια καρικατούρα ΚΟΔΗΣΟ, ένα κόμμα Βενιζέλου και των πολύ κοντινών του φίλων. Δεύτερον ασχολούμαι με αυτό το μόρφωμα αφενός γιατί με αφορά ως πολίτη, αφετέρου γιατί δρα στο όνομα και στην ιστορία ενός κόμματος που κάθε άλλο παρά απορρίπτω, ειδικά ως προς συγκεκριμένες φάσεις του. Τρίτον, το τι συμβαίνει στον ευρύτερο χώρο του ΠΑΣΟΚ, συμπεριλαμβανομένου του όντως ΠΑΣΟΚ και του δήθεν ΠΑΣΟΚ, μας αφορά όλους, καθώς το δεύτερο αποτελεί τον κύριο εταίρο της μημονιακής παλινόρθωσης.
Στη συνδιάσκεψη του κόμματος Βενιζέλου μπορεί να δει κανείς ένα ορόσημο της ανάγλυφης παρακμής και κυρίως της πολιτικής ανωμαλίας. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται εδώ και τρία χρόνια σε καθεστώς εσωτερικής πολιτικής ανωμαλίας, που πηγάζει από την κρίση πολιτικής και την κρίση ηγεσίας. Η κρίση πολιτικής έχει να κάνει με το ότι εφήρμοσε τη στρατηγική του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού και των απανωτών μνημονίων απέναντι στο ιδεολογικό του πλαίσιο- έστω με

Η επώαση των αυγών

Γράφει η Fata Morgana

Ήταν την πρώτη ή τη δεύτερη χρονιά που δούλευα ωρομίσθια σε δημοτικά σχολεία στο Μενίδι. Μία μέρα, ένας μαθητής μου της πέμπτης δημοτικού είπε σε κάποιο συμμαθητή του, με περηφάνια, ότι ο ξάδερφός του είναι στη Χρυσή Αυγή. Τον φώναξα και τον ρώτησα αν ήξερε τι είναι η Χρυσή Αυγή. Αποφάσισα πώς εκείνη την ημέρα, τα γαλλικά και το αναλυτικό πρόγραμμα δεν ήταν άμεση προτεραιότητα και αφιέρωσα την ώρα μου στο να μιλήσω στα παιδιά μου για το ναζισμό. Κάποια, λίγα, κάτι είχαν ακούσει για το Χίτλερ, για τους Εβραίους, για τον πόλεμο, σε γενικές γραμμές τα κεφαλάκια τους ήταν παραδομένα στο χάος και τη σύγχυση. Τα παιδιά διδάσκονται το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην έκτη δημοτικού. Αν προλάβουν. Και όπως. Μέχρι τότε, είναι έρμαια της πλύσης εγκεφάλου από την τηλεόραση, τον ξάδερφο χρυσαυγίτη, τους γείτονες και τους συγγενείς που κλείνουν τα μαγαζιά τους και φταίνε οι μετανάστες, της ανύπαρκτης

ΘΑ ΤΟΥΣ ΡΗΜΑΞΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ... «ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ»!

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Τι θα κάνει η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη;

Αν μείνουμε σε όσα έλεγαν προεκλογικά, αλλά και κατά τη συγκρότηση της μεταξύ τους κυβερνητικής τρόικας, θα κάνουν «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου...

Ετσι έλεγαν - και συνεχίζουν να λένε - στους εδώ, στους «ιθαγενείς»..
*
Για να μάθουμε, όμως, τι πραγματικά θα κάνει η συγκυβέρνηση, το προτιμότερο είναι να δούμε πώς η ίδια περιγράφει τα «μελλούμενα», τι δεσμεύεται ότι θα πράξει (αλλά και πώς το δεσμεύεται), όταν
απευθύνεται όχι στον «λαουτζίκο», αλλά στους εταίρους και ευρω-συνομιλητές της.

Διαβάζουμε, λοιπόν, από την επιστολή του πρωθυπουργού Σαμαρά προς τους ομολόγους του της ΕΕ,

Παραβίαση του όρκου του Ιπποκράτη από Χρυσαυγίτες

Η αφίσα, αλλά και αυτή καθαυτή η προσπάθεια που προπαγανδίζει εγείρουν πολλά ερωτήματα, καθώς αποτελούν, πέραν των άλλων, ευθεία παραβίαση του όρκου του Ιπποκράτη...
Είναι απορίας άξιο το ποιοι θα είναι οι αρμόδιοι για αυτές τις αιμοληψίες -προφανώς άτομα εξειδικευμένα και εργαζόμενα στον τομέα της υγείας- που θα δεχτούν, καταπατώντας κάθε λογική στην οποία βασίζεται το λειτούργημά τους, να συνδράμουν σε μια τέτοια ακραία ρατσιστική προσπάθεια. Ουσιαστικά το λειτούργημα κάθε εργαζομένου στον τομέα της υγείας υπηρετεί τον Άνθρωπο, χωρίς φυλετικές ή άλλες διακρίσεις. Η ανθρώπινη ζωή είναι το επίκεντρο χωρίς περιορισμούς.
Επίσης, το ερώτημα που δημιουργείται για τις φασιστικές αυτές πρωτοβουλίες είναι το αν δέχονται οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής να έχουν την ίδια αντιμετώπιση οι Έλληνες μετανάστες ή και επισκέπτες/τουρίστες σε άλλες χώρες.
Με άλλα λόγια, αν βρεθεί ένας Έλληνας σε χώρα του εξωτερικού και χρειαστεί περίθαλψη ή μετάγγιση αίματος θα πρέπει να πεθάνει αβοήθητος; Καταλαβαίνουμε όλοι τι θα σημάνει αυτό, αν παρόμοιες αντιλήψεις επικρατήσουν σε χώρες που ζουν Έλληνες μετανάστες και φοιτητές, σε

Απόκρυφες πτυχές της μελανής ψήφου

της Έφης Αβδελά και της Αγγέλικας Ψαρρά

Στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις η Χρυσή Αυγή πήρε 7% των ψήφων και εγκαταστάθηκε για τα καλά στην Ελληνική Βουλή. Την ψήφισαν περίπου πεντακόσιες χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως νέοι άνδρες μέσου μορφωτικού επιπέδου, στα αστικά και ημιαστικά κέντρα. Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι πολλά, ένα, ωστόσο, αποκτά ιδιαίτερη πολιτική σημασία: Από πού τροφοδοτείται η συγκεκριμένη οργάνωση; Γιατί την επιλέγουν οι ψηφοφόροι της;

Είναι, πιστεύουμε, προφανές ότι το αναντίρρητο γεγονός πως η Χρυσή Αυγή είναι μια νεοναζιστική οργάνωση δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι οι ψηφοφόροι της ασπάζονται –και ακολουθούν– τις αμιγώς νεοναζιστικές θέσεις και πρακτικές της. Η πρόχειρη ταύτιση εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων με τον φασισμό ή τον ναζισμό είναι ερμηνευτικά ανεπαρκής και ενδέχεται να αποδειχθεί και πολιτικά ατελέσφορη. Και είναι βέβαιο ότι οι ιστορικές αναλογίες με τις αιτίες που οδήγησαν στη γιγάντωση του φασισμού και του ναζισμού την εποχή του Μεσοπολέμου δεν είναι σε θέση να δώσουν απαντήσεις σε σύγχρονα ερωτήματα. Με άλλα λόγια, η ταύτιση των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής με τον ναζισμό δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα στην πολυπλοκότητά της και, κυρίως, δεν λειτουργεί αποτρεπτικά. Απόδειξη ότι η οργάνωση διατήρησε το ποσοστό της, παρά το ότι στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων αποκαλύφθηκε –και, με

«Οικονομική κατάρρευση των ΟΤΑ», του Απόστολου Ταξιάρχη

Δύο χρόνια μετά την εφαρμογή του μνημονίου, οι Δήμοι βρίσκονται σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο, με πολλές υπηρεσίες τους να υπολειτουργούν είτε λόγω έλλειψης προσωπικού είτε λόγω έλλειψης βασικών λειτουργικών ειδών.

Με την κρατική χρηματοδότηση να έχει μειωθεί συνολικά στο 60% περίπου, αλλά και με τα ίδια έσοδα των .Ο.Τ.Α. να έχουν περιοριστεί κατά πολύ, λόγω της μείωσης της αγοραστικής αξίας των εργαζομένων και του κλεισίματος καταστημάτων, οι Δήμοι αδυνατούν πλέον να ανταπεξέλθουν ακόμα και σε βασικές λειτουργικές τους ανάγκες.
Η τραγική αυτή οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Δήμοι δεν ήρθε τυχαία, απορρέει από:
Α) Την χρεοκοπία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών των προηγούμενων χρόνων και των οδυνηρών συνεπειών της εφαρμογής των μνημονίων.
Β) Την εφαρμογή του «Καλλικράτη», που μεταφέροντας ευθύνες τους κράτους στην Τοπική

Η Ελλάδα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτιζε κυβέρνηση, θα ήταν βασική συνιστώσα της συμμαχίας του Νότου. Εμείς καλούμε την κυβέρνηση έστω και τώρα να διεκδικήσει τα αυτονόητα.

Εισήγηση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, Στη Συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Σάββατο 30/6 – Πολυχώρος Αθηναΐς

 

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Πολλοί αναρωτιούνται αν θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι ή απογοητευμένοι από το εκλογικό αποτέλεσμα.

Εγώ θα ήθελα να επισημάνω ότι μια πολιτική δύναμη που αναλαμβάνει την ιστορική ευθύνη να εκπροσωπήσει και να εκφράσει την αγωνία, τις διεκδικήσεις και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού, δεν έχει σημασία πως αισθάνονται τα στελέχη της αλλά πως αισθάνεται ο κόσμος που θέλει να εκπροσωπήσει.

Και ο κόσμος, οι άνθρωποι που μας ψήφισαν και υπερβαίνουν το 1 εκατομμύριο εξακόσιες πενήντα χιλιάδες. Αλλά και πολλοί άλλοι που δείλιασαν, είχαν επενδύσει στη νίκη μας μια πολύ μεγάλη προσδοκία.

Την ίδια τους την ελπίδα για αντιστροφή της κατάντιας που βιώνουν.

Την ελπίδα και την εμπιστοσύνη τους στην πρότασή μας για κυβέρνηση της αριστεράς και ακύρωση

Λέει και ψέματα η τρόικα;

Του Δημήτρη Μυ
Διαβάσαμε προσφάτως (στο «Βήμα») ότι, σύμφωνα με την έκθεση της μόνιμης αποστολής της τρόικας στη Αθήνα, οι τακτοποιήσεις και τα βολέματα καλά κρατούν, καθώς τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν μιλούσαν για αύξηση των προσλήψεων στο Δημόσιο! Κάπως έτσι μπορεί και να πιστέψει τελικά κάποιος ότι για τα δεινά δεν ευθύνεται το καλό και μελετημένο μνημόνιο, αλλά η μη εφαρμογή του. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Ρωτάμε επειδή, λίγες μέρες μετά (στην «Καθημερινή»), διαβάσαμε ότι, σύμφωνα με «έκθεση της τρόικας για τη διαχείριση του προσωπικού στο Δημόσιο», η οποία μάλιστα «διαθέτει επικαιροποιημένα στοιχεία έως και τα τέλη Μαΐου», από τις αρχές του 2010 έως τα τέλη του έτους θα έχουν αποχωρήσει από το Δημόσιο 106.251 εργαζόμενοι». Δηλαδή οι δημόσιοι υπάλληλοι, από 876.732 άτομα στο τέλος του 2009, φέτος τον χειμώνα θα υποχωρήσουν σε 770.481!
Όσο για τις «πλεονάζουσες προσλήψεις», στο ρεπορτάζ σημειώνεται: «Είναι ενδεικτικό ότι πέρυσι έγιναν 1.057 περισσότερες προσλήψεις από τις προβλεπόμενες. Η απόκλιση αυτή προήλθε εξαιτίας της αλλαγής του κανόνα της μιας πρόσληψης για κάθε πέντε αποχωρήσεις σε μία πρόσληψη για κάθε

Ο Nτέιβιντ Χάρβεϋ και η πολιτική οικονομία του δημόσιου χώρου της Αθήνας

του Γιώργου Βελεγράκη

Ένα από τα λιγότερο γνωστά, αλλά πολύ σημαντικά κατά τη γνώμη μου «χωρικά έργα» του Χάρβεϋ είναι το κείμενο Η πολιτική οικονομία του δημόσιου χώρου (The political economy of public space) που εκδόθηκε το 2006 στις ΗΠΑ ως μέρος του συλλογικού έργου Οι πολιτικές του δημόσιου χώρου (The politics of public space) υπό την επιμέλεια των Neil Smith και Setha Low. Το κείμενο διερευνά τη σχέση μεταξύ της φυσικής υπόστασης του αστικού δημόσιου χώρου και των πολιτικών αυτού που νοείται ως δημόσια σφαίρα. Η δημόσια σφαίρα για τον Χάρβεϋ, όπως και για το σύνολο των ριζοσπαστών γεωγράφων, δεν είναι καθολική και αχωρική, ώστε στο πλαίσιό της να τελείται απρόσκοπτα ο δημόσιος δημοκρατικός διάλογος της αστικής δημοκρατίας, αλλά, αντίθετα, υπόκειται στις συγκεκριμένες γεωγραφικές και ιστορικές δεσμεύσεις του φυσικού χώρου. Γι’ αυτό ο σχεδιασμός και η φυσική υλικότητα της χωρικής οργάνωσης δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως δευτερεύον ζήτημα ή εκτός θέματος. Οι διάφορες γεωγραφίες του χώρου (και ειδικά στην πόλη ο

Απόφαση βόμβα στο Μνημόνιο – Αντισυνταγματική η μείωση των αποδοχών και των επιδομάτων στο Δημόσιο

Απόφαση βόμβα στο Μνημόνιο – Αντισυνταγματική η μείωση των αποδοχών και των επιδομάτων στο Δημόσιο

- Η απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών αναφέρει πως οι δύο μνημονιακοί νόμοι είναι αντίθετοι στη Διεθνή Νομοθεσία
- Αναφέρει ότι οι μειώσεις μισθών δεν ήρθαν μαζί με μειώσεις φόρων ή τιμών όπως θα έπρεπε
- Στη δικαιοσύνη είχαν προσφύγει οι εργαζόμενοι θυγατρικής εταιρείας της Αττικόν Μετρό
- Για πρώτη φορά πολιτικό δικαστήριο έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με το ΣτΕ

Aπόφαση των πολιτικών δικαστηρίων ανατρέπει τα έως σήμερα δεδομένα αφού έκρινε αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) αλλά και αντίθετη στις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας κρίθηκαν τους δύο μνημονιακούς νόμους 3833/2010 και 3845/2010 που επέβαλαν μείωση των αποδοχών και των επιδομάτων των εργαζομένων στο Δημόσιο τομέα.

Ουσιαστικά, είναι η πρώτη απόφαση των πολιτικών δικαστηρίων που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε ότι οι μνημονιακοί περιορισμοί στις αποδοχές, τα επιδόματα και τα δώρα των εργαζομένων είναι συμβατοί
με τις επιταγές του Συντάγματος και την Ευρωπαϊκή και διεθνή νομοθεσία.

Συγκεκριμένα η απόφαση αναφέρει ότι τόσο ο νόμος 3833/2010 που αφορά τα επείγοντα μέτρα αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης, όσο και ο νόμος 3845/2012 για τα μέτρα εφαρμογής του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της Ζώνης του Ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό ταμείο (ΔΝΤ), είναι αντίθετοι στα άρθρα 4, 22, 23, 25, 28 και 106 του Συντάγματος, στο άρθρο 11 της ΕΣΔΑ και στις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας 151/1978 και 14/1981.

Υπογραμμίζεται στη δικαστική αυτή απόφαση ότι τα μέτρα που επιβλήθηκαν σε βάρος των εργαζομένων πραγματοποιούν ανεπίτρεπτη επέμβαση στη συλλογική αυτονομία με αποτέλεσμα να καταλύουν τα άρθρα 22 και 23 του Συντάγματος, ενώ δεν συνοδεύονται από αντισταθμιστικά μέτρα, όπως είναι η μείωση των τιμών και των φόρων. Αντίθετα, μάλιστα, προσθέτει η απόφαση, επιβλήθηκαν φοροεισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα. Ακόμη, σημειώνεται στην δικαστική απόφαση, ότι παραβιάζεται και το άρθρο 4 του Συντάγματος (περί ισότητας), καθώς έγινε μείωση ίδιου ύψους στις αποδοχές τόσο των υψηλόμισθών όσο και των χαμηλόμισθων.

Η επίμαχη απόφαση δημοσιεύθηκε στο νομικό περιοδικό «Επιθεώρησης Εργατικού Δικαίου» (τεύχος 10/2012) και είναι του Ειρηνοδικείου Αθηνών (599/2012) με ειρηνοδίκη τη Σταυρούλα Κουτρουβίδα. Στη Δικαιοσύνη είχαν προσφύγει οι εργαζόμενοι στην Ανώνυμη Εταιρεία ΣΤΑΣΥ» (πρώην ΑΜΕΛ Α.Ε.) η οποία είναι θυγατρική της «Αττικόν Μετρό Α.Ε.» και ανήκει στον Δημόσιο τομέα.

Διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα της απόφασης

«Συνεπάγεται ότι η επέμβαση στη συλλογική αυτονομία πρέπει να συνιστά μέτρο όλως εξαιρετικό και να μην υπερβαίνει μία εύλογη χρονική περίοδο, να συνοδεύεται δε από επαρκείς εγγυήσεις για την προστασία του επιπέδου ζωής των εργαζομένων, τηρουμένης, σε κάθε περίπτωση, της αρχής της αναλογικότητας, η οποία αποτελεί συνταγματικό περιορισμό των νομοθετικών περιορισμών των συνταγματικών θεμελιωδών δικαιωμάτων, επιτάσσοντας ότι μεταξύ του νόμιμου σκοπού που επιδιώκει ένας περιορισμός του δικαιώματος και του συγκεκριμένου περιορισμού πρέπει να υπάρχει εύλογη σχέση. Η εφαρμογή της αρχής αυτής θεμελιώνεται αφενός στο εσωτερικό μας δίκαιο, και συγκεκριμένα στο άρθρο 25 παράγραφος 1δ' του Συντάγματος, και αφετέρου στις διατάξεις της Ε.Σ.Δ.Α. για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών, που έχει κυρωθεί από τη χώρα μας με τον Ν. 53/1979 και δυνάμει του άρθρου 28 παράγραφος 1 του Συντάγματος έχει υπερνομοθετική ισχύ. Έτσι, σε περίπτωση μείωσης αποδοχών και επιδομάτων, πρέπει να εξετάζεται η αναλογικότητα του μέτρου προς τον επιδιωκόμενο σκοπό δημοσίου συμφέροντος και να τηρείται η προϋπόθεση ότι τα μέτρα δεν επιφέρουν δυσανάλογη προσβολή, εν όψει του επιδιωκόμενου σκοπού, σε συνταγματικά δικαιώματα και αγαθά, σε καμία περίπτωση δε δεν δικαιολογείται να καταλύονται θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος (22 παρ. 2 και 23 παρ. 1)».

Στη συνέχεια η κα Κουτρουβίδα κάνει αναφορά στο άρθρο 106 του Συντάγματος που λέει ότι μπορεί χάριν του εθνικού συμφέροντος να περιοριστεί η συλλογική αυτονομία που καθιερώνεται με το άρθρο 22 του Συντάγματος για περιορισμένο και εύλογο όμως χρονικό διάστημα και πάντα τηρώντας την συνταγματική αρχή της αναλογικότητας και τις διατάξεις της ΕΣΔΑ.

Στην προκειμένη περίπτωση, υπογραμμίζει η ειρηνοδίκης, και αν ακόμη δεχθούμε ότι οι περιορισμοί αυτοί τέθηκαν χάριν του εθνικού συμφέροντος, εκτός του ότι δεν είναι συμβατοί με τις διεθνείς συμβάσεις εργασίας, επιφέρουν «δυσμενείς για τους εργαζόμενους τροποποιήσεις, χωρίς να εγγυώνται ότι ο περιορισμός των συλλογικών διαπραγματεύσεων έχει περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, ώστε να είναι συνταγματικά ανεκτή η επέμβαση στη συλλογική αυτονομία, με αποτέλεσμα να καταλύονται στην πραγματικότητα οι επίμαχες συνταγματικές διατάξεις των άρθρων 22 και 23 του Συντάγματος».

Ακόμη, αναφέρεται στην δικαστική απόφαση:

«Η αιτιολογία της αναγκαιότητας για τη λήψη των επίδικων μέτρων που αφορούν τις μειώσεις των αποδοχών και επιδομάτων των εργαζομένων που προβλέπονται, χάριν του δημοσίου συμφέροντος, είναι προφανώς ελλιπής, λαμβανομένου υπ' όψιν ότι τα μέτρα αυτά καταργούν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ουσιαστικά την συνδικαλιστική ελευθερία και συλλογική αυτονομία, είναι δε αντίθετα με τις Διεθνείς Συμβάσεις, που έχει συνάψει η Ελλάδα και που δυνάμει του άρθρου 28 παράγραφος 1 του Συντάγματος έχουν αποκτήσεις υπερνομοθετική ισχύ».

Ως προς την μείωση των αποδοχών και τα φοροεισπρακτικά μέτρα αναφέρει η ειρηνοδικειακή απόφαση:

«Κατά συνέπεια, με τα επίδικα μέτρα παραβιάζεται η αρχή της αναλογικότητας, καθώς, εκτός από την παραπάνω ανεπίτρεπτη μονιμότητα του χαρακτήρα τους, δεν βρίσκονται σε αντιστοιχία με τον επιδιωκόμενο σκοπό, ούτε συνοδεύονται με αντισταθμιστικά μέτρα (μείωση τιμών, άμεσων και έμμεσων φόρων κ.λπ.) και εγγυήσεις για την προστασία ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού της χώρας. Αντίθετα, όπως είναι γνωστό, επιβάλλονται στους πολίτες ταυτόχρονο με μία σειρά ιδιαίτερα σκληρών φοροεισπρακτικών μέτρων που προβλέπουν μείωση ή κατάργηση αφορολόγητων ορίων και τα οποία πλήττουν τις πλέον ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες, την προστασία των οποίων έπρεπε να εγγυώνται και να διαφυλάττουν».

«Είναι προφανές ότι η διάταξη του άρθρου 1 παρ. 5 του Ν. 3833/2010, σύμφωνα με την οποία καθιερώνεται μείωση των αποδοχών των εργαζομένων που υπάγονται στη ρύθμιση του εν λόγω άρθρου κατά γενικευμένο ποσοστό 7%, καθώς και των επιδομάτων Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας κατά επίσης γενικό ποσοστό 30%, αντίκειται στο άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Η μείωση των αποδοχών και των ως άνω επιδομάτων κατά το ίδιο γενικό ποσοστό που καταλαμβάνει τόσο τους υψηλόμισθους όσο και τους χαμηλόμισθους εργαζομένους αντίκειται στην ανωτέρω διάταξη και οδηγεί τους μεν υψηλόμισθους στο να εξακολουθούν να διατηρούν ένα ικανοποιητικό και αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, ενώ τους χαμηλόμισθους, οι οποίοι αποτελούν ένα ιδιαίτερα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, το οποίο στο όνομα του γενικού συμφέροντος έπρεπε να προστατεύεται, τους οδηγούν στην κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση, αφού εκμηδενίζουν στην ουσία τις αποδοχές τους και τους αναγκάζουν, κατά παράβαση της ως άνω διάταξης, να συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη κατά φανερή αναντιστοιχία με τις δυνάμεις τους, ενισχύοντας δε την άποψη ότι η αιτιολογία της λήψης των οριζόμενων με τις ένδικες διατάξεις μέτρων που εδράζεται στο δημόσιο συμφέρον είναι προβληματική και ελλιπής».

newsit

ΕΕ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, ΟΧΙ ΚΡΑΤΩΝ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Στη σύνοδο κορυφής οι ηγέτες της ΕΕ αποφάσισαν ότι από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης θα χρηματοδοτούνται απευθείας –εκτός από της χώρες που έχουν... δυσκολίες– και τα τραπεζικά ιδρύματα

Γροθιά στο στομάχι η ερώτηση Γερμανού δημοσιογράφου προς τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, μετά την υποβολή αίτησης από την Λευκωσία για να υπαχθεί η χώρα σε καθεστώς μνημονίου: «Η Κύπρος είναι προς πώληση;». Σκληρό, ανελέητο, προβοκατόρικο το ερώτημα. Αποτυπώνει όμως πιστά τη διεθνή εικόνα κάθε χώρας που τίθεται υπό καθεστώς μνημονιακής υποτέλειας. Αυτομάτως θεωρείται χώρα δεύτερης κατηγορίας. Κανείς δεν θεωρεί ότι οφείλει να σέβεται την κρατική υπόσταση, την εθνική κυριαρχία, τα δικαιώματα μιας τέτοιας χώρας. Η Κύπρος το ένιωσε ήδη πολύ καλά αυτό, καθώς ο επικεφαλής του Συμβουλίου Οικονομικών των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών ονόματι Κουρτ Λάουκ απαίτησε να... απαγορευθεί στην Κύπρο να αναλάβει

Αριστερά σε ανορθόδοξους καιρούς.Του Νικόλα Σεβαστάκη

Έγραφα σε προηγούμενο σημείωμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να ξανακάνει την Αριστερά «κόμμα της κίνησης». Κατάφερε να ξεπαγώσει το πεδίο της προσδοκίας σε συνθήκες συλλογικής κατάθλιψης. Αλλά η θέση και ο ρόλος του ως παράταξης μετά τις 17 Ιουνίου επιβάλλουν να σκεφτούμε καλύτερα τις ποιότητες αυτής της κίνησης.
Υπολογίζοντας συγχρόνως, όσο γίνεται, τους υψηλούς κραδασμούς που απειλούν το εθνικό και το ευρωπαϊκό περιβάλλον, την κινδυνώδη αστάθεια της περιόδου.Πολλοί βλέπουν ωστόσο την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα φάση ως μια συμβατική μετατόπιση από το ριζοσπαστικό «εκτός» στο θεσμικό «εντός». Ως κίνηση ολίσθησης από το κόμμα/ κίνημα σε μια κρατικο-κοινοβουλευτική δύναμη. Μια τέτοια θεώρηση είναι ωστόσο εξωτερική προς το συγκεκριμένο χώρο, τις πραγματικότητές του, την ανάπτυξή του σε καινούρια

Το εκλογικό αποτέλεσμα από τη γωνία της κοινωνίας και της Αριστεράς

συνέντευξη του Αριστείδη Μπαλτά

 

Ξεκινώντας, θα ήθελα ένα συνολικό σου σχόλιο για το αποτέλεσμα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων.

Νομίζω ότι πρέπει να δούμε το αποτέλεσμα από δύο τουλάχιστον γωνίες. Η μία είναι της κοινωνίας και η άλλη, πιο στενά, της Αριστεράς. Από την πρώτη γωνία, οι εκλογές κατά κάποιον τρόπο συμπύκνωσαν –κάτι που δεν ήταν δεδομένο ότι θα συνέβαινε– τα δύο χρόνια του Μνημονίου. Κινητοποιήσεις πολλές αλλά ατελέσφορες όσον αφορά την επίτευξη αιτημάτων, διεκδικήσεις όλων των ειδών, ποικίλες εκφράσεις οργής ή απελπισίας, το Σύνταγμα, οι διαμαρτυρίες στις παρελάσεις και η κριτική, έμμεσα ή άμεσα, θεσμών υψηλού κμη και να ύρους έφτασαν να συμπυκνωθούν στην εκλογική μάχη. Να συμπυκνωθούν, ώστε να εκπροσωπηθούν.

Με αυτή την έννοια, η λεγόμενη αντιμνημονιακή ψήφος –που μοιράστηκε βέβαια, δεν πήγε μόνο στα αριστερά– ήταν πολιτική ψήφος. Ταυτόχρονα, η ψήφος, και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ήταν