Που όμως, όταν την ψάχνεις λίγο, είναι τόσο λογική ακρότητα.
Όσο διαβάζεις, σου φαίνεται στο τέλος, σαν να υποχώρησε εκείνος. Σαν να κάνει αβαρία που δεν άρχισε να πετάει γιαούρτια σε όποιον περνάει από το ιστολόγιο.
Μετά, αρχίζει τα αστεία. Αστεία μέχρι παρεξηγήσεως. Με επιθετικό σαρκασμό. Που καμιά φορά ξεφεύγει. Και ξαφνικά, αποκαλύπτει μια ευαισθησία, ένα είδος γνησιότητας, παιδικής παρορμητικότητας... που
που ταξιδεύεις και που πας; βρήκες εκείνο που ζητάς;
χτες, σε ρόλο ρουφιάνου ένας απολαυστικός τενεκές - πατήστε: "Τα κορίτσια και οι μουστακαλήδες. Με υπευθυνότητα αποκαλύπτω".
φυσικά με τόση διαφήμιση που του έκανα, έκλεψα και τη φωτογραφία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε χωρίς λογοκρισία αρκεί να μην πάμε φυλακή.