ΕΧΟΥΜΕ ΕΛΠΙΔΑ ΑΚΟΜΑ

ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗhttp://pamkgyzi.blogspot.com/2009/10/blog-post_24.html

34 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 34 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Σάββατο, 24 Οκτωβρίου 2009

Η "Πράσινη Νομενκλατούρα" δείχνει τα δόντια της...

Ποιος είπε ότι δεν αμφισβητείται ο Γιώργος κι η πολιτική που θέλει να εφαρμόσει;
Πρώτα – πρώτα μέσα από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ…
Πέρα από τις συνήθεις γκρίνιες των… απογοητευμένων «υπουργοποιήσιμων», στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ που συνεδρίασε χτες στο ΣΕΦ για να εκλέξει Γραμματέα του Κινήματος και Πολιτικό Συμβούλιο, εμφανίστηκε ένας υπερβολικά μεγάλος αριθμός εθνικοσυμβούλων που δεν συντάχθηκε με την πρόταση του προέδρου και ψήφισε για γραμματέα τον αυτοπροταθέντα Γ. Παναγιωτακόπουλο (124). Επίσης ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ψήφισε λευκό κι άκυρο (65). Ο δόλιος ο Ξυνίδης (βέβαια είναι και παγκοσμίως άγνωστος κι αυτό έχει την επιρροή του) πήρε 181 ψήφους… Μειοψηφία δηλαδή…
Όμως η εμφανής αμφισβήτηση του προέδρου δεν είναι ένα αμελητέο πολιτικό γεγονός. Ιδιαίτερα την επαύριο μιας θριαμβευτικής επανάκαμψης του κινήματος στην εξουσία… Απ’ όσο θυμάμαι, ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει αμφισβητηθεί τόσο έντονα πρόταση προέδρου του ΠΑΣΟΚ εσωκομματικά και μάλιστα εν ημέραις θριάμβου…
Το ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος μας, έβγαλε τη δική του, ψιθυριστή, αλλά απόλυτα ξεκάθαρη φωνή: «Κύριε Γιώργο, ωραία όλα αυτά περί διαβούλευσης, περί κοινωνίας των πολιτών και περί αξιοκρατίας, αλλά μη ξεχνάς, ότι εμείς είμαστε το ΠΑΣΟΚ κι όχι εσύ. Δεν περιμέναμε τσάμπα πεντέμισι χρονάκια στην αντιπολίτευση, ολόκληρος μηχανισμός, για να περιοριστούμε σήμερα που πια δικαιωθήκαμε, σε ατάκες στα καφενεία και σε ανιαρές συνελεύσεις στα γραφεία μας… Θέλουμε καρέκλες! Θέλουμε κομμάτι της πίτας!.. Φρόντισε λοιπόν, κι άσε τα βιογραφικά και τις καταργήσεις επιτροπών…»

Φυσικά και δεν περίμενε κανείς να αλλάξουν όλα με μια εκλογή. Φυσικά και δεν περίμενε κανείς να ξεπεραστούν νοοτροπίες πελατειακών σχέσεων και αγκυλωτικών διαχωρισμών σε λίγες μόνο μέρες. Θα χρειαστεί πόλεμος!.. Θα πρέπει να πέσουν κορμιά, στην πολιτική αρένα. Να «ματώσουμε» όπως έχει πει ο ίδιος ο Παπανδρέου κατ’ επανάληψη.
Αλλά μια τόσο άμεση αντίδραση από τη «νομενκλατούρα» του κινήματος, πραγματικά, γεννά έντονο προβληματισμό…

Η ελπίδα;
Η ελπίδα βρίσκεται στο ότι ο Γιώργος δεν είναι Σημίτης… Διαθέτει προσωπική ακτινοβολία και άμεση πολιτική επικοινωνία με ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, χωρίς την παρεμβολή του «πράσινου» μηχανισμού...
Και κάτι ακόμα:
Ο Γιώργος είναι αποφασισμένος.
Εξ άλλου είναι και ηλίου φαεινότερο:
Η τώρα, ή ποτέ…
Κ.Λ.