Οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαλέξουν εποχή. Ίσως να μπορούν όμως να την αλλάξουν.

ΠΗΓΗ:http://korydallosidees.blogspot.com/2010/09/blog-post.html

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαλέξουν εποχή. Ίσως να μπορούν όμως να την αλλάξουν.

  Η 16χρονη πόλη, υπεύθυνα, τοποθετείται για την σύγχρονη πραγματικότητα. Με  σαφήνεια,  όπως δεν τολμούν μερικοί από όσους εμφανίζονται στις δημοτικές εκλογές με σαφείς στηρίξεις  κομμάτων, αλλά θολές και ασαφείς θέσεις.

Πλαίσιο - απόφαση της γραμματείας του Συμβουλίου Πόλης, για την πολιτική συγκυρία των δημοτικών εκλογών και το μνημόνιο - 16 Σεπτεμβρίου 2010-  

(Εντός λίγων ωρών, το παράρτημα θέσης για τον Καλλικράτη)

Η υπαγωγή της Ελλάδας στην τριμερή εποπτεία (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΔΝΤ, ΕΚΤ) είναι η κατάληξη μίας πορείας που δεν ήταν μονόδρομος. Ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός μετά από μία 20ετή οικονομική στασιμότητα, (1973-1993) και μία διεύρυνση πτυχών του κοινωνικού κράτους , κυρίως με δανεικά, πέτυχε την περίοδο 1994-2007 να εισέλθει σε μία περίοδο σταθερής και εντεινόμενης οικονομικής μεγέθυνσης που κάλυπτε όμως χρόνιες ανισορροπίες στην παραγωγή, την κατανάλωση, το κράτος, το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα.

Ήταν έτσι δομημένες οι κοινωνικές συμμαχίες της ηγεμονεύουσας οικονομικοπολιτικής ελίτ με το μωσαϊκό των μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων (δημόσιο, ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι, επιστημονικές συντεχνίες, εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ και Τράπεζες, ), σε βάρος κατά βάσει των συλλογικών δημόσιων αγαθών, που η πλειοψηφία αυτών των στρωμάτων πίστεψε στην αυταπάτη της συνεχούς βελτίωσης της υλικής ευημερίας σε ατομικό επίπεδο.

Όμως, η σφοδρότητα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης μετά το 2008, σε συνδυασμό με την παροιμιώδη ανικανότητα της κυβέρνησης Καραμανλή έπληξε καίρια την ελληνική οικονομία και την οδήγησε ταχέως στην ύφεση.

Η παρούσα κυβέρνηση Παπανδρέου-ΠΑΣΟΚ αντί να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα την επομένη της εκλογής της, με ερασιτεχνικές πρωτοβουλίες -επί σειρά μηνών-, κατέστησε βέβαια την πορεία της χώρας προς τη χρεωκοπία και αναπόφευκτη την εξωτερική βοήθεια, ως  μόνη  διέξοδο αποφυγής μίας οικονομικής καταστροφής ανάλογης πολεμικών περιόδων.

Ανεξάρτητα από όλα τα παραπάνω, που αποτελούν μια σύντομη ιστορική αναδρομή, υπάρχει η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τη νέα  πραγματικότητα μας. Οι συνέπειες είναι πλέον δραματικά ορατές, καθορίζουν το παρόν και εξακολουθούν να απειλούν το μέλλον... 

Η εξωτερική βοήθεια, με τη νομική μορφή του μνημονίου υπό τριμερή εποπτεία για να γίνει η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ., αποτέλεσε την αιτία να γίνει η πιο δραστική οριζόντια μείωση εισοδημάτων στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά.

Η ενδεχόμενη χρεοκοπία, το ολοκληρωτικό δίλημμα και η πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ που υπέστη ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα, δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι για:

• Τη κατάργηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των πιο αδύνατων τμημάτων του λαού και ιδιαίτερα της εργατικής τάξης που εργάζεται στην ιδιωτική καπιταλιστική επιχείρηση.
• Τη κατάρρευση του διαθέσιμου εισοδήματος του πιο φτωχού τμήματος του πληθυσμού και ιδιαίτερα των εργατικών οικογενειών και των συνταξιούχων τους.
• Την οικονομική ασφυξία παραγωγικών οικονομικών μονάδων.

•         Την αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού της χώρας.

Απέναντι σε όλα αυτά, έχει δίκιο και δικαίωμα να αγωνιστεί ο λαός μας, ψάχνοντας καλύτερες απαντήσεις, αναζητώντας βιώσιμες διεξόδους, χτίζοντας μια νέα αλληλεγγύη, διεκδικώντας μια διαφορετική λύση, από αυτές που διαθέτει ένα αυταρχικό και άδικο παγκόσμιο σύστημα, το οποίο "φροντίζει τις τράπεζες και αδιαφορεί για τους ανθρώπους".

Ο "μονόδρομος" του μνημονίου, είναι το τελικό αποτέλεσμα χρόνιων επιλογών των πολιτικών των κομμάτων εξουσίας, που επί σειρά ετών θεοποίησαν τα ιδιωτικά αγαθά και την υποτιθέμενη ανταγωνιστικότητα, επέβαλαν πρότυπα ζωής που βασίζονται στον εικονικό παράδεισο που δημιουργεί η ευτυχία της κατανάλωσης και το life style των media.

Οι ευθύνες των δύο κομμάτων εξουσίας, δεν αναιρούν σε καμία περίπτωση τις ευθύνες συνολικά των υπολοίπων κομμάτων, αλλά και μιας μεγάλου ποσοστού κατηγορίας πολιτών, που ανέχθηκε  ή -κυρίως- συμμετείχε με διάφορους τρόπους, στο party των προηγούμενων χρόνων.

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μας καθιστά όλους συνυπεύθυνους ή συνένοχους.
Πρέπει να είναι ξεκάθαρο, ότι, ακόμη και για όσους δέχονται να συνεισφέρουν στο ξεπέρασμα της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας, κανείς δεν δικαιούται αυτό να το χαρακτηρίσει "ομολογία

συνενοχής" ούτε στήριξης, κανενός από τους πρωταγωνιστές αυτής της οικονομικής τραγωδίας που βιώνουμε.

Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε στενή προέλευση, έξω από μικροκομματικές εντάξεις και προσεγγίσεις,

όσοι αισθάνονται ότι ανήκουν είτε στον προοδευτικό-ριζοσπαστικό είτε στον ανανεωτικό και οικολογικό χώρο, οφείλουν να δώσουν -και πιστεύουμε ότι στο τέλος θα δώσουν- πειστικές απαντήσεις, θέτοντας άλλες προτεραιότητες, βάζοντας στο κέντρο της πολιτικής τους δράσης τον πολίτη, τον εργαζόμενο, τους νέους, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, το περιβάλλον των πόλεων μας, πέρα από τους αριθμούς και τις επίπλαστες ανάγκες.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαλέξουν εποχή. 

Ίσως να μπορούν όμως να την αλλάξουν.